Patrick Verbaan raakte in zijn jeugd op het slechte pad, maar vond zijn weg terug. Nu probeert de Delftenaar met zijn stichting Welbevinden Delft iets te betekenen voor de jongeren in de wijk Tanthof.

Lisa Vos 08-07-2021, foto`s ©Fred Leeflang

Over zijn jeugd wil Patrick Verbaan (48) niet al te veel kwijt. Behalve dat het niet makkelijk was. Integendeel, het was moeilijk. Niet alleen had hij zelf behoorlijk adhd, zijn vader kreeg toen Patrick 12 jaar was de ziekte van Huntington. Een zeldzame hersenaandoening, waarbij de klachten steeds erger worden en de dood onvermijdelijk is. Op jonge leeftijd verdween zo zijn kinderlijke onschuld. ,,Ondanks dat ik uit een fijn en warm thuis kwam, raakte ik een beetje van het rechte pad af.” Het was zijn vrouw Vanessa, met wie hij inmiddels al negentien jaar is getrouwd, die hem weer op het rechte pad kreeg en hield. Als er iets is wat Verbaan hiervan heeft geleerd, is het het belang van een goede omgeving.

Allesbepalend voor de toekomst

Toen hem vanuit ‘Biko boeit’, een werkgroep in de wijk Tanthof, werd gevraagd iets voor de jongeren in de buurt te betekenen, was zijn antwoord dan ook meteen ja. Deze leeftijd is allesbepalend voor de toekomst, iets dat mensen vaak vergeten. Als je het spoor kwijtraakt, is het heel moeilijk om dit weer terug te vinden. Ik zet me graag voor jongeren in.

Begin dit jaar werd Stichting Welbevinden Delft geboren. Een non-profitorganisatie die zich, zoals de naam al doet vermoeden, inzet voor het welbevinden van de jeugd, met Verbaan aan het roer.

Chillen in het buurthuis

De stichting onderneemt bijna wekelijks activiteiten, zoals paintballen en boogschieten. Ook heeft zij een vaste plek in jongerencentrum De Border, dat inmiddels als buurthuis fungeert. ,,Vrijdagavond wordt hier gechild. Wie dat maar wil kan hier zijn tijd doorbrengen met onder meer poolen, darten of tafelvoetballen.” En daar is zeker animo voor. Iedere week weten zeker 15 tot 25 ‘koppies’, zoals Verbaan ze noemt, De Border te vinden. ,,Het is zo belangrijk dat er een plek als deze bestaat. Een waar zij altijd naartoe kunnen komen. Is die er namelijk niet, dan ben je al snel tot buiten verbannen. Een plek waar alles lijkt te kunnen. Bijna een soort wetteloos gebeuren.

Je zag het aan het begin van de coronatijd. Steeds meer jongeren en tieners hingen rond op straat. Erg gemoedelijk was het niet. De een na de andere melding van overlast werd gemaakt. De buurt ging er echt op achteruit.

Weinig aandacht

Er klinkt een zucht aan de andere kant van de lijn. ,,Ik vind niet dat je dit de jongeren volledig kan aanrekenen. Ze konden nergens heen. Als ze een plek gevonden hadden, werden ze weer weggestuurd. Er was te weinig aandacht voor ze.”

Met de komst van Stichting Welbevinden is daar in ieder geval geen sprake meer van, meent Verbaan. Iets wat de jeugd ook opvalt. Die is niet meer weg te slaan bij het ‘honk’. Lachend vertelt de Delftenaar over een jongen die het gewoon jammer vond om op vakantie te gaan. ,,Een ander, profvoetballer in de dop, wilde op een gegeven moment zijn training afzeggen. Dat vond zijn vader niet zo prettig.”

Het matcht

Wat ook helpt is de klik, die Verbaan met de jeugd heeft. ,,Het matcht”, zegt hij daar zelf over. ,,Ook met de jongeren die het wat lastiger hebben. Ze nemen echt wat van me aan. En dat is heel fijn, als je ze iets probeert mee te geven”, weet de Delftenaar.

,,Een ding is zeker. Een plek als deze is zo belangrijk. Niet alleen voor Tanthof. Eigenlijk voor elke wijk in Delft. Het wordt tijd dat hier wat minder op bezuinigd wordt. De jongeren, onze toekomst, verdienen dit.